بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین‌المللی صنعت چاپ و بسته‌بندی تبریز آغاز شد؛ بی‌صدا، بی‌حضور، بی‌اعتنا.

❇️ علی سعیدآذر

در تبریز، شهری که نخستین نفس‌های صنعت چاپ ایران را در سینه کشید، بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین‌المللی چاپ و بسته‌بندی آغاز شد؛ بی‌صدا، بی‌حضور، بی‌اعتنا.

در همان روز، سالن‌ نمایشگاه طلا و جواهر پر بود از برق فلاش‌ها، لبخندهای تشریفاتی و قدم‌های سنگین مسئولانی که آمده بودند تا در قاب دوربین بدرخشند.
استاندار، فرماندار، … همه بودند، اما نه آن‌جا که باید.

هیس! ظاهراً وقت برایِ طلایِ درخشان است، نه برایِ جوهرِ سیاه که بر کاغذِ سفید، فرهنگ و تمدنِ یک ملت را می‌نگارد.
سالن چاپ و بسته‌بندی، آن‌جا که جوهر فرهنگ بر کاغذ صنعت می‌نشیند، خالی بود از نگاه مسئولان. گویی چاپ، این صنعتِ هنریِ سترگ، در قاموس ایشان جایی ندارد. گویی بسته‌بندی، این زبانِ بصریِ بازرگانی، در معادلات توسعه نادیده گرفته شده است.

آیا این غیبتِ حساب‌شده، یا سهل‌انگاری، عمدی نیست؟
استاندارِ محترم! فرماندارِ گرامی! مسئول محترم!
این غیبتِ شما، نه یک خطایِ ساده، که نمادِ یک سیاستِ تبعیض‌آمیز است: ظاهراً وقت طلاست و جواهر و برایِ چاپگرانی که هویتِ تاریخی ما را بر صفحه‌های صنعت و تجارت می‌نگارند، ضیق.

تبریز، مهد نخستین چاپخانه‌های ایران، امروز در سایه بی‌توجهی‌های شما، جایگاه خود را در این صنعت از دست داده است.
نه از حمایت خبری هست، نه از سیاست‌گذاری، نه حتی از یک بازدید ساده. مسئولان، با تمام شعارهای دهن‌پرکنشان، وقت ندارند برای صنعتی که بار فرهنگی یک ملت را بر دوش می‌کشد.

هیس… استاندار وقت ندارد. وقت ندارد برای چاپ، برای فرهنگ، برای هنری که بی‌صدا، اما مؤثر، در تار و پود اقتصاد و ارتباطات تنیده شده است.
وقت ندارد برای صنفی که نه فقط تولید می‌کند، بلکه معنا می‌بخشد. وقت ندارد برای تبریز، برای میراثش، برای آینده‌اش.

استاندارِ محترم، باید توضیح دهد که چراِ علی‌رغمِ همهِ وعده‌هایِ پرطمطراق، اینِ صنعتِ هنری را به دستِ فراموشی سپرده‌ است؟ چراِ صنعت چاپ – که ستونِ فرهنگیِ اقتصادِ ماست – در سایهِ غفلت مانده؟

غیبت استاندار محترم، نه تنها توهین به صنعتگران زحمت‌کشِ تبریز، که خیانت به تاریخِ پرافتخارِ آذربایجان است؛ و اهالی صنعت_ هنر چاپ و بسته بندی هنوز منتظرند. منتظر یک نگاه، یک حضور، یک پاسخ. نه برای شوآف، نه برای عکس یادگاری؛ برای احیای شأن صنعتی که اگر دیده شود، می‌درخشد؛ و اگر نادیده بماند، خاموشی یک فرهنگ و یک ملت را به دنبال دارد. آقای استاندار، شما وقت نداشتید، اما تاریخ وقت دارد، و این یادداشت، سندی‌ست از غیبت شما در روزی که باید می‌بودید.